User:VranswaH/Vuilkombersman

Daar is ‘n land op die uithoeke van hierdie wêreld. Dis ‘n land wat van enige plek af bereik kan word. Amper soos die ou seevaarders wat geglo het die water val van die rand van die aarde af, maar eintlik niks soos dit nie. Dit is wel net so misterieus. Dis Vuilkombersmanland.

Die grense van Vuilkombersmanland is gehul in dik groen-blou mis. En dis nie net gewone mis nie. Hierdie mis stroom uit die middel van die Woud uit, wat die hele Vuilkombersmanland vol is. In die Woud is bome, baie bome, baie groot bome. Om dit net effens te beskryf: baie baie baie baie baie bome wat baie baie baie baie groot is. En groen. Die bome is so oud soos Vuilkombersman en Vuilkombersman is so oud soos die bome.

Nes jy sou dink ‘n donker onvriendelike moord-woud lyk, met die los takke en mis op die bodem, so lyk dié Woud. Maar die Woud is ‘n vriendelike plek. Die Vuilkombersmanne woon immers daar. Hulle woon in die bome en hulle woon in die grotte en hulle woon in tonnels en hulle woon in klein hutte.

Vuilkombersmanland

Vuilkombersmanne in die Woud is altyd gerook. Die daggabome se stamme het ‘n omtrek van kilometers, dis reg ja, soos gesê is, is hulle moerse groot. Daar loop dagga sap uit die bome wat in die grond in trek en in die lug in verdamp en in die water in syfer. Die rivier in Vuilkombersmanland is helder en skoon en ongelooflik sterk om te drink. Een Oupa Vuilkombersman, een van die eerstes, is bekend daarvoor dat hy die grootste poel in Vuilkombersmanland leeg gedrink het. Dit klink onmoontlik, maar hy is ‘n Oupa en een van die Vyf Eerstes.

Deesdae vaar hierdie Oupa Vuilkombersman in ‘n ou bootjie op die rivier. Waar hy gaan en waar hy vandaan kom is ‘n raaisel. Maar in dien Vuilkombersmanne die rivier wil oorsteek na die ander kant toe, is hy die enigste manier om dit te doen. Wat aan die oorkant van die rivier is weet niemand behalwe die uitverkore Vuilkombersmanne wat al daar was. En dis feitlik ongehoord dat een al teruggekom het. Al wat ons weet is dat Vuilkombersmanland daarmee vergelyk soos wat die gewone wêreld met Vuilkombersmanland vergelyk. Dis vreemd.

In die Woud is daar ‘n diep dal, of vallei. Min weet wat daar binne aangaan, aangesien die mis uit die enorme daggabome daar vergader en die vallei in permanente groen gasse laat. Dis waar die dagga-walms konsentreer. Indien ‘n gewone, non-vuilkombersman slegs ‘n enkele lugpartikel daarvan sou inasem is dit heel moontlik dat hy vir die res van sy lewe so gerook sal wees dat hy hallusineer.

Maar een van die Vyf Oupa Vuilkombersmanne het ‘n sekere vlak van bo-natuurlike genot geput uit daardie vallei. Hy het een dag in die ongoddelike ver verlede ‘n boom-tou afkomstig uit die onpeilbare hoogtes van die woud in die kloof sien hang en met gil in die kloof gespring en na die boomtou gegryp; hy het geswaai en geswaai, van die een kant na die ander kant, deur die diepste van die gekonsentreerde mis en terug. Vir honderde jare daarna was die hele vallei gevul met sy histeriese gelag soos hy onophoudelik heen en weer deur die mis geswaai en diep asemgehaal het. Op die ou end het die swaai natuurlik tot stilstand gekom; in die middel van die mis. Die gelag het ook gestop. Watter fantastiese, vreeslose en verhelderende mags avontuur die Oupa gehad het toe hy daar los en in die mis van die vallei in verdwyn sal niemand weet nie.

Hy het jare later teruggekom, eendag in die kamp van Vuilkombersmanne ingestap, en nie ‘n woord gesê nie. Hy het net gaan sit en regmaak vir die seremonie van die Vuilkombersmanne. Elke nou en dan het daar net ‘n klein ondermondse geprewel oor sy lippe gekom en sy been het effens geskop.

Ritueel en die Oupa Vuilkombersmanne

Die Seremonie van die Vuilkombersmanne is ‘n ritueel wat kom vandat Vuilkombersmanland al bestaan. So dis verewig. Nou so groot as wat die Woud is en so befok groot as wat die dagga plante daar groei, is daar een plant wat super insane is in Vuilkombersmanland. Dis ‘n plant wat perfek is. Nou moenie dink die Vuilkombersmanne aanbid die plant of iets nie, hulle hou net daarvan. Dis ‘n great plant, ‘n wonderlike plant. Die boom staan omtrent 1.5m hoog, is nie ‘n dig geblaarde plant nie, maar ook nie tengerig nie. Die takke loop uit in alle rigtings, maar as mens na die boom in geheel kyk lyk dit self bietjie soos ‘n perfekte daggablaar. En die blare daarop is natuurlik ook perfek. In die maanlig gee die boom skynsels van rooi en groen en geel af.

Nou hierdie plant is die kern van die Seremonie van die Vuilkombersmanne. Min of meer elke 500 jaar sal die plant helderder as gewoonlik glinster. Dan een oogend sal die boom drie perfekte blare dra, heel bo-aan. Die een blaar sal geel skyn, die ander rooi, en die ander groen. En dit is hierdie blare wat gepluk word vir die Seremonie. Alle Vuilkombersmanne in Vuilkombersmanland is welkom om die Seremonie by te woon, maar niemand word forseer nie. Niks word ooit op jou afgedwing in Vuilkombersmanland nie. Die ding is net dat dit ‘n lekker paartie is.

Die drie blare word gepluk en voorberei. Die groen blaartjie word fyngemaal en die stowwe word saam gerol in ‘n moerse groot joint, gevul met dagga van die grootste boom in die Woud. Nou die dagga van die groot boom is baie goed, maar dit het feitlik geen effek in vergelyking met die groen blaar se krag nie.

Die geel blaas word tot die aand lank gelê in ‘n vat water uit die diepste deel van die rivier. Oupa Vuilkombersman wat op die boot ry bring dit altyd, en dis goeie kwaliteit. Maar nes met die groen blaar is dit hier ook die geel blaar wat die krag gee aan die mengsel.

Die rooi blaar word gegee aan die derde van die Vier Oupa Vuilkombersmanne. Hierdie Oupa het na ontelbare jare se oefen die perfekte mengsel gekry om ’n dagga brood te bak. Hy bak gereeld sulke brode, maar dis die een waarin die rooi blaar gaan wat by die Seremonie bedien word. Presies hoe hy te werk gaan om die blaar in die mengsel in te kry weet niemand nie, maar mens kan die verskil proe.

As al die blare voorberei is gaan die Seremonie voort. Al die Vuilkombersmanne vergader naby aan die boom, hulle hang aan takke, sit rond, staan en gesels, drink rook en watookal hulle doen. Die groen blaar joint word aangesteek en aangestuur. Elke Vuilkombersman trek net een keer. Daar is altyd genoeg vir elke Vuilkombersman om een trek te kry. Die vat met die geel blaar in word oopgemaak en elke Vuilkombersman kry ‘n slukkie van die water. Daar is altyd genoeg vir elke Vuilkombersman om ‘n slukkie te kry. En die rooi blaar brood word opgedeel en elke Vuilkombersman kry ‘n stukkie van die brood. Daar is altyd genoeg brood dat elke Vuilkombersman ’n happie kan kry.

Die effek van die drie blare in hul voorbereide vorme is moeilik om te beskryf aan iemand wat nie ‘n Vuilkombersman is nie. Dit klink na ‘n klein hoeveelheid wat ingeneem word, en fisies is dit. Maar daar is niks anders in die heelal soos daai drie blaartjies nie. Die gerookte effek is konstant en begin eers na omtrent 450 jaar afneem. En teen die volgende Seremonie is dit feitlik uitgewerk, maar natuurlik teen daardie tyd is daar weer ‘n nuwe begin in die hoog-wees.

Wat gebeur tydens die Seremonie, as die effekte nou eers inskop, is onbekend. Dit mag dalk lyk of niks gebeur met die Vuilkombersmanne nie, of dit kan lyk of hulle heeltemal mal gerook aangaan. Die ding is dis moeilik om te sê aangesien enige Vuilkombersman se gedrag op enige tyd maar moeilik is om te verstaan. Die punt is hulle almal voel fokken lekker.

Na ‘n paar dae of jare van rondhardloop, sing, musiek-maak, swem, swaai, gate grawe en algehele jolyt sal van die Vuilkombersmanne weer begin uitbeweeg na ander plekke in die woud. Vuilkombersmanne gaan maar waar hulle wil en doen maar wat hulle wil.

Vuilkombersmanne hou van trampoelien spring.

Die Vierde Oupa

Nou indien julle wonder: Maar wat van die Vierde Oupa Vuilkombersman? Hier is sy storie. Die Vier Oupa Vuilkombersmanne is die oorspronklikes. Waar hul wandaan kom is onbekend, maar hulle is die oudste en die gerookste, die vuilste en die eerstes. Hulle is Vuilkombersmanland se legendes en stories. Dalk ‘n bietjie leiers ook, maar niemand beheer Vuilkombersmanland nie. Oupa Vuilkombersmanne kan oor die rivier vaar en terugkom. Hulle is die oupa’s.

Die vierde Oupa Vuilkombersman het eendag ’n gat gegrawe onder die wortels van die grootste dagga boom in Vuil Woud. En duisende der duisende kilometers onder die grond het hy ‘n klont uitgehaal. ‘n Dagga klont. Kompak uit die hartjie van Vuilkombersmanland. Hard, sterk, dalk dodelik, en vol verrassings. Die Oupa Vuilkombersman het hierdie klont gevat en gestap na die grot agter die “heilige” boom. Dis ‘n grot wat onbekende dieptes en draai en kamers en holtes het. Maar hy het by sy tentjie gestop en sy bong uitgehaal voor hy die grot in is. Sy bong is oud. Stok oud. Dit lyk soos ‘n stuk wortel van ‘n boom. Half swart en half groen. Oud, gehard, gebruik. Onvernietigbaar. Met ‘n kannetjie vol van die koudste waters uit die rivier het die Oupa Vuilkombersman die grot in gestap, bong op die rug. Niemand weet tot waar hy gestap het nie, maar dit was diep. Tot in die kerns van die hartjie van die aarde. Daar het hy ‘n lava kool opgetel. ‘n Kool wat saamgebrand is uit die punt van die kernwortel van die groot dagga boom. Hy het dit opgetel en na ‘n verlate grot-kamer gestap en gaan sit.

Daar het hy sy bong uitgehaal. Hy het die koue rivierwater in gegooi. Hy het die dagga klont in gestop en die kool bo-op gehou. Met ‘n magtige asem het hy begin intrek. Die kool het gebrand en die klont het begin stoom. Vir honderde jare het hy ingeasem. En toe die laaste van die klont feitlik weggebrand is en die laaste van die kool amper dood is het hy gestop. Daai kooltjie het saamgesmelt met die laaste van die klont en ‘n nuwe kool gevorm. Die Oupa Vuilkombersman het dit altyd saam met hom gedra, en saam met sy bong. Dit het effens gegloei en was altyd warm. Hy kon enige tyd daarvan rook en dit het nooit opgeraak nie. Maar na hy ingeasem het, het hy sy asem ingehou. En stadig het hy vir nog honderde jare lank uitgeblaas. Legendes sê die helfte van die onderste tonnels van die grot was gevul met die rook vir menigte jare.

En na hy di laaste uitgeblss het, het hy ‘n laaste slukkie gevat van die koue water wat hy oorgehou het. Toe het hy gelag. Vir lank het hy gelag en die tonnels het ge-eggo met die absurde geluid. En dit het weer stil geword.

Jare later was daar weer ’n Seremonie. Die Oupa van die Rivier het die vat water gebring en gaan sit. Die Oupa het uit die diep vallei gekom met ‘n sak vol baie goeie dagga van die grootste boom en hy het gaan sit. Die Vierde Oupa Vuilkombersman het uit die grot uit gekom, gaan sit en solank sy bong gestop en aangepass vir die ander Twee. En in sy geheime werkskamer hut was die ander Oupa Vuilkombersman besig om weer die brood voor te berei.

Cerebong

Die Vier Oupa Vuilkombersmanne was wandelaars, avontuurlustige ouens, verkenners van die Land en geheel gerookte Kombersdraers. Dis waar dat van hulle spesifieke take, of eerder stokperdjies gehad het. Soos om die brood te bak of om die boot te stuur. Maar meeste van die tyd het hulle of saam, of apart rondgeloop en Vuilkombersmanland verken.

Mens, en Vuilkombersman, moet altyd onthou dat Vuilkombersmanland onbekend is. Daar is altyd iets waarvan niemand weet nie, ’n vallei wat nog nie ontdek is nie, ’n boom wat nog nie geklim is nie, ’n aartappel wat nog nie geplant is nie. En dis hierdie wonderwerke waarna die Oupas soek.

Een van die oudste ontdekkings wat hulle gemaak het in die Woud was ‘n plek wat hulle nou “Cerebong” noem.

Cerebong is vir hulle ‘n wonderlike vakansie-bestemming. Uit die oer oue aarde van Vuilkombersmanland het ‘n stuk ondergrondse aardkors duisende jare terug opgebreek uit die grond met die sproeg en gespuut van ‘n vulkaan wat ontplof van opgeboude druk. Die aarde het geskud en die klip en lava het uitgebars en die lug in gerys en ‘n pilaar van klip gevorm. Na hierdie reeds vreemde gebeurtenis het die pilaar begin vervorm. Deur jare en jare en duisende jare het dit stadig gemetamorfeer. Deur die reëns, die winde (van die lug en van Vuilkombersman), deur son en maan en bome en diere en voëls.

Tog was dit alles net deel van Cerebong se vorming. Die plan was bekend net aan Vuilkombersmanland. Maar die dag wat die Oupa Vuilkombersmanne Cerebong ontdek het was dit amer voltooi. Die vulkaniese pilaar het ‘n grot geword, geseël reg rondom. Hulle moes ‘n klein gat deurkap om tot binne die plek te kom. Merkwaardig is daar lig daar binne, Vuilkombersman vermoed dis die son wat deur minirale gereflekteer en gebons word tot in Cerebong, maar dis moeilik om uit te vind as gevolg van die effek wat Cerebong op hulle het.

Binne-in Cerebong is ‘n moerse meer wat borrel. Stadig borrel, soos ‘n koppie spliff-teë wat heel dag prut op die vuur. En uit die borrels water dryf daar ‘n rokie uit. ‘n Konstante rook wat stadig oor die hele moerse meer opstoom en die hele plek vul. Dit was ook nie lank na hul eerste ontdekking dat die Rivierman Oupa Vuilkombersman binne-in Cerebong ‘n groot boot-huis geïnstalleer het nie. Dis hier waar die Oupas kom vakansie hou.

Uit die dak van hierdie ‘grot’ hang daar oral buise, of pype, natuurlik gevorm van ‘n soort plant wat verseker bestaan net in Vuilkombersmanland. Vir die wat nog nie daar was nie, dis soos ‘n riet, sonder litte en buigbaar. Min of meer soos ‘n tuinslang. Die interessante ding van hierdie plant is hoe hy groei. Sien, dit groei beidie na binne en na buite. Die “liggaam” van die plant groei oral ten die mure en dak van Cerebong. En die tentakels groei deur die dak tot buite Cerebong. Effeftiewelik wat die plant dan doen is om buise na buite te vorm, wat dit moontlik maak om buite Cerebong te staan, aan een van die plant-buise te suig, en dan die walms wat oral binne hang in te asem. Die hele affêre werk amper soos ‘n bong…

Hoe de fok die res van Cerebong werk weet die Oupa Vuilkombersmanne nie, maar hulle het al probeer uitvind. Daar is tonnels langs die kante van die meer, sommiges is self sonder water, wat die Oupa Vuilkombersmanne toelaat om onder die meer se watervlak te kom. Die vraag is natuurlik: Waar kom die dagga-walms wat uit die meer borrel vandaan? Dis nie die water wat kook nie, die water is heerlik om in te swem, en te drink. Hierdie vraag is nog steds nie geantwoord nie. Maar…

Tydens een vier jaar lange ekspidiese af in die tonnels van Cerebong het die Vier Oupa Vuilkombersmanne ’n merkwaardige ontdekking gemaak: Rotstekeninge. Die rotstekeninge het voor hulle ’n storie uitgebeeld van ‘n groep half-aap half-vuil half-kombers half-mense half-mal half-… nou ja…kom ons noem hulle oer-kombersweses, wat onder die grond van Vuilkombersmanland woon. Die Oupa’s het hulle nog nooit gesien nie, so hulle verneem die oer-wesens is steeds iewers onder die aarde.

In ieder geval, die rotstekeninge het ‘n rituele storie uitgebeeld van die oer-wesens se bestaan. ’n Bestaan waarin hulle hele leefwyse en blykbaar geloof ook gewy is daaraan om moerse stukke dagga-bome (wat sekerlik iewers diep in die Vuil Woud, of moontlik on enorme grotte diep onder Vuil Woud groei) op ‘n moerse vuur te gooi en rondom dit te dans.

Mens moet weet dat die tonnels waarin die Vier Oupas hierdie rotstekeninge nie net leë grotte was nie, die walms van die meer, en moontlik van onder die aarde, was oral. Die effek was sterk: vier jaar in daai mal walms van plesier en geruimteman rook? Indrukwekkend dat hulle uiteindelik weer kon uitkom, net betyds vir ‘n Seremonie. O ja, en hulle het natuurlik elke nou en dan van die Vierde Oupa se bong gerook en dan vir ‘n dag of twee net sit en lag.

Die punt is net dit: Of dit ‘n deel was van hul verbeelding as gevolg van die toestand waarin hulle was, en of dit werklik bestaan het maak nie saak nie, maar op daai rotstekeninge kon hule duidelik sien wat reg bo die dorp van oer-Vuiles gebeur: Cerebong. Al daardie rook van die enorme en massiewe bome wat hulle brand word opgesuig deur ‘n doolhof van tonnels. Waarheen daai tonnels oral uitloop en draai sal niemand seker weet nie, maar baie van hulle kom op ‘n manier weer onder die meer uit. En hoe de dônner die lugdruk by die uitgang altyd groot genoeg is om die water uit te hou en die rook op te druk is ‘n raaisel.

Maar dit werk. Die Oupa Vuilkombersmanne het net besef dis soos ‘n moerse bong. So vir vele vakansies het hulle op die boot-huuis gaan ry, of aan die riet-buise gesuig en gelag en swem en tou-geswaai.

External links

• example.com