User:Ta-aw People

၂ဝ၁၇ ခုႏွစ္၊ မတ္လ(၁၅)ရက္ေန႔၊ မတူပီၿမိဳ႕လူထုေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲသို႔ တင္ျပေသာ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုဆိုင္ရာ စာတမ္း

နိဒါန္း

ေရွးဦးစြာ မဂၤလာပါလို႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သပါတယ္။ ယခုလို မတူပီၿမိဳ႕ လူထုေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲသို႔ တက္ ေရာက္ၿပီး တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုဆိုင္ရာစာတမ္းကို ဖတ္ၾကားတင္သြင္းခြင့္ ရရွိတဲ့အတြက္ အထူးဂုဏ္ယူ ဝမ္းေျမာက္ မိပါတယ္။ CNACC ေကာ္မတီဝင္ လူႀကီးမ်ားႏွင့္တကြ၊ လူထုေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲ ျဖစ္ေျမာက္ႏိုင္ရန္ ကမကထျပဳ၍ တာဝန္ယူေပးၾကတဲ့ မတူပီၿမိဳ႕ေပၚမွ သက္ဆိုင္ရာ လူႀကီးမိဘမ်ား အားလံုးတို႔အေပၚ အထူးေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္း ပဏာမ ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ ဘုရားသခင္၏ ေက်းဇူးေတာ္ကိုလည္း ခ်ီးမြမ္းပါတယ္။ က်ေနာ့ နာမည္ကေတာ့ ဦးဗန္တလင္း ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္က တေအာမ်ိဳးႏြယ္စု၏ ကိုယ္စား တေအာမ်ိဳး ႏြယ္စုဆိုင္ရာ စာတမ္းကို အပိုင္း( ၅ )ပိုင္းခြဲ၍ ဖတ္ၾကားတင္သြင္းသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

၁။ သမိုင္းေနာက္ခံ

ခ်င္းျပည္နယ္ရွိ ခ်င္းလူမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ား အသီးသီးတို႔၏ ေနာက္ခံသမိုင္းကို ေလ့လာသံုးသပ္ၾကည့္ေသာ္၊ ႏႈတ္သမိုင္းသာလွ်င္ရွိၿပီး၊ ေရွးက်သည့္ သမိုင္းမွတ္တမ္းဟူ၍ ထင္ထင္ရွားရွား မရွိခဲ့ၾကေခ်။ အကယ္၍ သမိုင္း မွတ္တမ္းမ်ားကို ျပရမည္ဆိုလွ်င္ ခ်င္းလူမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ား၏ သမိုင္းဟူသည္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္း(၁ဝဝ) ဝန္းက်င္မွ်သာ အသီးသီးရွိၾကေသးသည္ကို သိရွိနားလည္ႏိုင္ပါသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ ခ်င္းလူမ်ိဳးႏြယ္မ်ား၏ သမိုင္းကို နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္မ်ားကသာ အေစာဆံုး မွတ္တမ္းတင္ ေရးသားခဲ့ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္တို႔သည္ ခ်င္းေတာင္ကို ၁၈၉၂-ခုႏွစ္တြင္ စတင္သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး၊ ၁၈၉၆-ခုႏွစ္ တြင္မွ ခ်င္းေတာင္မ်ားစည္းမ်ဥ္း(The Chin Hills Regulations)ကို ျပဌာန္း၍ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်င္းေတာင္တန္း တစ္ခုလံုးအား ကိုလိုနီနယ္အျဖစ္ သိမ္းပိုက္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းကုိမူ ၁၉၂၈-ခုႏွစ္ မွသာလွ်င္ ေၾကညာႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုသို႔ဆိုရာ၌ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္တို႔သည္ ခ်င္းေတာင္ကို ကိုလိုနီနယ္အျဖစ္ သိမ္းပိုက္ရာတြင္ ေနာက္ဆံုး သိမ္းပိုက္ခဲ့ ေသာ နယ္ေျမမွာ မတူ-တေအာ ေဒသျဖစ္ၿပီး၊ ၁၉၂၇-ခုႏွစ္တြင္ သိမ္းပိုက္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စု၏သမိုင္းကို စာတမ္းတစ္ေစာင္အျဖစ္ တင္ျပရမည္ဆိုပါက နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္တို႔၏ သမိုင္းမွတ္တမ္းကိုပင္ အေျခခံရ ေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္လည္း တေအာမ်ိဳးႏြယ္စု၏ ႏႈတ္သမိုင္းဟူသည္မွာ သမိုင္း မွတ္တမ္း မတင္မီကပင္လွ်င္ အမွန္အကန္ ရွိခဲ့ေၾကာင္းကိုမူ ျငင္း၍မရႏိုင္ပါ။ အထူးသျဖင့္ မ်ိဳးႏြယ္စုမ်ား ဆင္းသက္ လာရာ လမ္းေၾကာင္းႏွင့္ ႐ုိးးရာယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးတမ္းတို႔သည္ ေရွးလူႀကီးမ်ား၏ ႏႈတ္ရာဇဝင္၊ ပါးစပ္ရာဇဝင္မ်ား တြင္ သမိုင္းမွတ္တမ္းအျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့ေပသည္။ တေအာ မ်ိဳးႏြယ္စုဝင္မ်ားသည္ ခ်င္းျပည္နယ္အတြင္း မတူပီၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္ ပလက္ဝၿမိဳ႕နယ္တို႔တြင္ အေျခခ် ေနထိုင္လ်က္ရွိသည္။ ေနရာေဒသအားျဖင့္ မတူပီၿမိဳ႕နယ္ အေနာက္ပိုင္းေဒသႏွင့္ ပလက္ဝၿမိဳ႕နယ္ အေရွ႕ပိုင္း ေဒသတြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနထိုင္လ်က္ရွိၾကသည္။ လက္ရွိေနထိုင္ရာ အရပ္ေဒသ (သို႔) တေအာေဒသတြင္ ေရွးႏွစ္ေပါင္း ရာႏွင့္ခ်ီ၍ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ား အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့ေၾကာင္းကို ဘိုးဘြားတို႔၏ ႏႈတ္ရာဇဝင္၊ ရိုးရာေတးသီခ်င္းတို႔တြင္ အထင္အရွား ရွိခဲ့ပါသည္။ အဆိုပါ ႏႈတ္သမိုင္းမ်ားႏွင့္ ရိုးရာေတးသီခ်င္းမ်ားကပင္လွ်င္ တေအာဟူေသာ ေဝါဟာရ စကားလံုး၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကိုေဖၚေဆာင္ေပးခဲ့ရာ၊ တေအာ(Ta-aw)ဟူသည္ ေျမနိမ့္ခ်ိဳင့္ဝွမ္းေဒသဟု ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္ၿပီး၊ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုဟု ဆိုရာတြင္လည္း ေျမနိမ့္ခ်ိဳင့္ဝွမ္း အရပ္ေဒသရွိ အစဥ္အလာအားျဖင့္ အဆက္ဆက္ ထိန္းသိမ္းလာခဲ့သည့္ ဘာသာစကား၊ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးတမ္း စသည္တို႔တြင္ တူညီေသာ မ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားကို ျခံဳငံု၍ ေခၚဆိုျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ လက္ရွိ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားေနထိုင္ရာ အရပ္ေဒသတြင္ ဘိုးဘြားတို႔၏ အိမ္ေျခရာေျခမ်ား တည္ ထားရာ ေနရာမ်ား၊ သခၤ်ဳိင္းေျမမ်ား၊ ပြဲလုပ္ရာတြင္အသံုးျပဳခဲ့ေသာ ေက်ာက္စုေက်ာက္ပံုမ်ား၊ အဆက္ဆက္ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ သည့္ ႏွစ္ရွည္ပင္မ်ားက ယေန႔ထိတိုင္ သမိုင္းမွတ္တိုင္မ်ားအျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါေသးသည္။

၂။ ဆင္းသက္လာရာ လမ္းေၾကာင္း

တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ား လက္ရွိေနထိုင္ရာအရပ္ေဒသတြင္ ေရာက္ရွိလာပံုႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘိုးဘြားမ်ား၏ အဆိုအရ၊ အေရွ႕ဘက္အရပ္မွ ဆင္းသက္လာရာ လမ္းေၾကာင္းႏွင့္ ေတာင္ဘက္အရပ္မွ ဆန္တက္လာရာ လမ္း ေၾကာင္းဟူ၍ ဆင္းသက္လာရာလမ္းေၾကာင္း (ႏွစ္)ခု ရွိခဲ့ပါသည္။ ဆင္းသက္လာရာ လမ္းေၾကာင္းတြင္ ခူမီး၊ အႏူး၊ ေခါင္စို၊ မတူတို႔ႏွင့္ နီးစပ္မႈ ရွိေပသည္။ ပထမ လမ္းေၾကာင္းမွာ မတူပီၿမိဳ႕နယ္ အေရွ႕ဘက္မွ ဆင္းသက္လာခဲ့သည္ဟု ဆိုၾက၏။ ယင္းအဆိုအရ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုသည္ ထီးလင္းနယ္မွ ပံုေတာင္ပံုညာကို ျဖတ္ေက်ာ္၍ ေရာင္းျပားနယ္မွတစ္ဆင့္ ဇိုးတုန္နယ္၊ တိန္ဆီးအရပ္ကို ေရာက္ရွိခဲ့သည္ဟု အဆိုရွိသည္။ တိန္ဆီးမွတစ္ဆင့္ အုပ္စု(ႏွစ္)စု ကြဲခဲ့ရာ၊ တစ္စုမွာ တိန္ဆီး အရပ္မွ ေလးၿမိဳ႕ျမစ္အတိုင္း စုန္ဆင္း၍ ရခိုင္ျပည္နယ္အထိ ေရာက္ခဲ့သည္ဆို၏။ က်န္ေသာ အုပ္စု(တစ္)စုမွာ တိန္ဆီးအရပ္မွ အေနာက္ဘက္သို႔ ဦးတည္၍ ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားအတိုင္း စုန္ဆင္းခဲ့ၾကသည္ဟု အဆိုရွိသည္။ ပထမ အဆိုသည္ ျဖစ္နိုင္ေျခအမ်ားဆံုး လမ္းေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ထိုသို႔ဆိုရာ၌ ထီးလင္းေဒသရွိ ေတာင္သားသမိုင္းကို ေလ့လာၾကည့္ေသာ္၊ ယေန႔ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ား ေျပာဆိုေနလ်က္ရွိေသာ ေဝါဟာရစကားလံုးမ်ားသည္ ေတာင္သားလူမ်ိဳးမ်ား ေျပာဆိုေနေသာ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ နီးစပ္မႈမ်ားစြာ ရွိသည္ကို ေတြ႔ရွိရပါသည္။ ထို႔ျပင္ ေတာင္သားလူမ်ိဳးမ်ား၏ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ လက္ဝတ္ပစၥည္းမ်ားမွာလည္း တေအာမ်ိဳးႏြယ္ မ်ား၏ ရိုးရာဝတ္စားဆင္ယင္မႈ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ဆင္တူမႈမ်ား ရွိသည္ကို ေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။ ယင္း အခ်က္မ်ားကို ေထာက္ရႈ၍ တစ္ခ်ိန္က ေတာင္သားလူမ်ိဳးုမ်ားႏွင့္ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုတို႔သည္ ထီးလင္းအရပ္ေဒသတြင္ အတူတကြ ေနထိုင္ခဲ့ဖူးလိမ့္မည္ဟု ယူဆရပါသည္။

ထို႔အတူပင္ ေရာင္းျပားနယ္မွတစ္ဆင့္ ဇိုးတုန္နယ္ တိန္ဆီးအရပ္တြင္ ေရာက္ခဲ့သည္ဟု ဆိုရာ၌လည္း မင္းတပ္ၿမိဳ႕နယ္၊ တိုက္နယ္အမွတ္(၁၄)၊ ေရာင္းျပား၊ ေရာင္ေလာင္း၊ ေဝေလာင္း အရပ္ေဒသတြင္ ေနထိုင္လ်က္ ရွိေသာ ေရာင္တူး(Rongtu) မ်ိဳးႏြယ္ႏွင့္ တေအာမ်ိဳးႏြယ္တို႔မွာ ဘာသာစကားအရေသာ္၄င္း၊ ရိုးရာဝတ္စားဆင္ယင္မႈ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ား အရေသာ္၄င္း၊ ဆင္တူနီးစပ္မႈမ်ား ရွိေလသည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ တိန္ဆီးအရပ္တြင္ အေျခခ် ေနထိုင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ တိန္ဆီးအရပ္တြင္ ေနထိုင္ၾကစဥ္ ႏြားေနာက္သတ္ပြဲကို ပထမဦးဆံုး ဆင္ႏြဲလ်က္ရွိေၾကာင္း၊ ေရွးလူႀကီးမ်ားက ဆိုခဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္က ႏြားေနာက္သတ္ပြဲတြင္ ကခုန္သီဆိုလ်က္ရွိေသာ ရိုးရာေတးသီခ်င္းကို ယေန႔ထိတိုင္ တေအာမ်ိဳးႏြယ္ဝင္မ်ားက သီဆိုေလ့ ရွိၾကပါေသးသည္။

ဒုတိယ အဆိုအရ ေတာင္ဘက္အရပ္မွ ဆန္တက္လာသည္ ဟုဆိုေသာ္၊ လက္ရွိ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ား ေနထိုင္ရာ အရပ္ေဒသတြင္ ဒုတိယအသုတ္ ဆင္းသက္လာရာလမ္းေၾကာင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဤ ဒုတိယ အုပ္စုသည္ အျခားမဟုတ္ဘဲ၊ တိန္ဆီးမွတစ္ဆင့္ အုပ္စု(ႏွစ္)စု ကြဲခဲ့ရာမွ ေလးၿမိဳ႕ျမစ္အတိုင္း စုန္ဆင္း၍ ရခိုင္ျပည္နယ္အထိ၊ ေရာက္ခဲ့သည္ဟု ဆိုၾကေသာ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စု တစ္စုပင္ ျဖစ္မည္။ ဘိုးဘြားမ်ား၏ အဆိုအရ ယင္းအုပ္စုသည္ ရခိုင္ျပည္၊ ေျမာက္ဦးနယ္တြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေျခခ် ေနထိုင္ခဲ့သည္ဟု ဆို၏။ ရခိုင္ျပည္ ေဝသာလီေခတ္ ကုန္ဆံုး၍ ရခိုင္ဘုရင္က ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕ကိုတည္ခဲ့ရာ၊ ေျမာက္ဦးနန္းေတာ္ တည္ေဆာက္ရာ၌ အခြန္အတုတ္ႏွင့္ အခိုင္းအေစကို မခံႏိုင္သျဖင့္ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စု ညီအစ္ကိုမ်ား ထြက္ေျပးၾကကုန္၏ဟု ဆိုသည္။ ရခိုင္သမိုင္း၌ ရခိုင္ေဝသာလီၿမိဳ႕သည္ ရကၡိဳက္ဘီလူးရန္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးခဲ့ရသည္ဟု ဆိုထားခဲ့ရာ၊ အဆိုပါ ဘီလူးရန္ေၾကာင့္လည္း ေျမာက္ဦးနယ္မွ ထြက္ေျပးၾကဟန္ ရွိပါသည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ေတာင္ပိုင္းမွ ဆန္တက္လာေသာအုပ္စုသည္ ထီးလင္း နယ္မွ ပံုေတာင္ပံုညာကို ျဖတ္ေက်ာ္၍ ေရာင္းျပားနယ္မွတစ္ဆင့္ ဇိုးတုန္နယ္၊ တိန္ဆီးအရပ္ကို ေရာက္ခဲ့ၿပီးမွ တိန္ဆီးအရပ္တြင္ အုပ္စုကြဲေသာ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စု တစ္စုသာလွ်င္ ျဖစ္မည္ဟု ယူဆရပါသည္။

၃။ ဘာသာစကား၊ စာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ

တေအာဘာသာစကား ဟုဆိုေသာ္ ေရေျမေဒသအလိုက္ ေဒသႏၱရစကား အသီးသီးရွိပါသည္။ ဘံုစကား အျဖစ္ တစ္ခုတည္းကို လက္ညွိဳးထိုး၍မရႏိုင္ပါ။ ထိုသို႔ဆိုရာ၌ တေအာ(Ta-aw)သည္ သမိုင္းအေထာက္အထား အရ လူမ်ိဳးစု/မ်ိဳးႏြယ္စု(Tribe)တစ္ခုျဖစ္ရာ၊ တေအာေအာက္တြင္ မ်ိဳးတူစု(Clan)ဟူ၍ အုပ္စု(၃)ခုမက ရွိပါသည္။ ယင္း မ်ိဳးတူစု ေအာက္၌လည္း ေဆြမ်ိဳးတူစု/ဖသားစု(Family)မ်ားစြာရွိ၏။ မ်ိဳးတူစု(Clan) အဆင့္တြင္ ေဒသႏၱရ ဘာသာ စကား အသီးသီးကြဲျပားသည္။ သို႔ေသာ္ သာသာျပန္ရန္ မလိုအပ္ဘဲ၊ အခ်င္းခ်င္းနားလည္ႏိုင္သည္။ ဘာသာစကား တစ္ခုကဲ့သို႔ အခ်င္းခ်င္းဖလွယ္၍ ဆက္သြယ္ေျပာဆိုႏိုင္ပါသည္။

တေအာ ဘာသာစကားအျဖစ္ စံျပဘာသာစကား(Standard Dialect)တစ္ခုကို သတ္မွတ္ႏိုင္ျခင္း မရွိေသး ေသာ္လည္း တေအာစာေပကိုမူ ေဖၚထုတ္သတ္မွတ္ ႏိုင္ခဲ့ေပသည္။ တေအာစာေပသည္ ေရာမအကၡရာကို အေျခခံ၍ တက္က်သံစနစ္(Tone System)ျဖင့္ ၁၉၉၉-ခုႏွစ္ကပင္ ျပဳစုခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။ ယခုအခါ ခရစ္ယာန္ ဓမၼသစ္က်မ္းကိုပင္ တေအာစာေပျဖင့္ ဘာသာျပန္ဆို ေနလ်က္ရွိသည္။ တေအာ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈနွင့္ ပတ္သက္၍ မိမိတို႔၏ကိုယ္ပိုင္ အဆို၊ အက၊ အတီး၊ အဝတ္ စသည္တို႔အျပင္ ပြဲလမ္းသဘင္က်င္းပျခင္း၊ ထိမ္းျမားမဂၤလာေဆာင္ႏွင္းျခင္း၊ ေဆြမ်ိဳးညီအစ္ကိုဖြဲ႔ျခင္း၊ အေမြစားအေမြခံ ေပးျခင္းႏွင့္ တရားစီရင္ထံုးဓေလ့ဟူ၍ သီးသန္႔ရွိေပသည္။ တေအာရိုးရာေတးသီခ်င္း (Cawkleng)သည္ အျခားမည္သည့္ လူမ်ိဳး ႏြယ္စုမ်ား၏ ေတးသီခ်င္းႏွင့္မွ် မတူဘဲ၊ တမူထူးျခားသည့္သံစဥ္ျဖင့္ ဖြဲ႔ဆိုထားသည့္ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စု၏ ကိုယ္ပိုင္ ရိုးရာေတးသီခ်င္းပင္ ျဖစ္သည္။ အကအခုန္ႏွင့္ အတီးအမႈတ္ တို႔တြင္လည္း တေအာမ်ိဳးႏြယ္စု၏ ကိုယ္ပိုင္ ဝိေသသ လကၡဏာကို ေဆာင္၏။

မတူပီၿမိဳ႕နယ္တြင္မူကား မတူပီၿမိဳ႕၏ ႏွစ္(၅ဝ)ျပည့္ ေရႊရတုသဘင္ အခမ္းအနား(၁၉၄၉-၁၉၉၉) တြင္၄င္း၊ မတူပီၿမိဳ႕ တိုက္ခြ်န္း အားကစားကြင္းတြင္ ျမိဳ႕နယ္အဆင့္ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ (၆၆)ႀကိမ္ေျမာက္ ခ်င္းအမ်ိဳးသားေန႔ အခမ္းအနား(၂ဝ/ ၂/ ၂ဝ၁၄)တြင္၄င္း၊ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စု၏ ရိုးရာအကျဖင့္ တင္ဆက္ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့သည့္ အေထာက္ အထားမ်ား ရွိခဲ့ပါသည္။ အျခားဘာသာေရး ပြဲလမ္းသဘင္မ်ားႏွင့္ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္တို႔တြင္လည္း တေအာမ်ိဳးႏြယ္စု အေနျဖင့္ မိမိတို႔၏ ရိုးရာေတးဂီတႏွင့္ အကအခုန္မ်ားျဖင့္ တင္ဆက္ေဖ်ာ္ေျဖမႈမ်ား ရွိခဲ့ပါသည္။ အဆိုပါ ဘာသာစကား၊ စာေပႏွင့္ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးတမ္းတို႔သည္ လူမ်ိဳးႏြယ္စုတစ္ခု၏ အေမြ အႏွစ္မ်ား ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ၊ မ်ိဳးႏြယ္စုတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္းကို ထင္ရွားေစသည့္ ဝိေသသလကၡဏာမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။

၄။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အေျပာင္းအလဲႏွင့္ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စု

နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္တို႔သည္ ၁၈၅၂- ၁၈၅၈ ခုႏွစ္တြင္ ေအာက္ျမန္မာျပည္၊ ရခိုင္ကမ္းေျမာင္ေဒသကို သိမ္းပိုက္ ခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၂၈ ခုႏွစ္တြင္ ေတာင္တန္းေဒသအားလံုးကို ကိုလိုနီနယ္ေျမအျဖစ္ သိမ္းပိုက္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ မတိုင္မီ၊ အိႏိၵယ၊ ပါကစၥတန္၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံအားလံုးတို႔ကို ေပါင္းစည္း၍ အေရွ႕အိႏိၵယကုမၸဏီ (သို႔) အိႏိၵယ တိုက္ငယ္ဟု ေခၚကာ၊ ႏိုင္ငံတစ္ခုအျဖစ္ သိမ္းသြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္၌ တစ္ႏိုင္ငံႏွင့္ တစ္ႏိုင္ငံအၾကား နယ္နိမိတ္(Boundary) ခြဲျခားမထားပါ။ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္တို႔သည္ ၁၈၈၉ ခုႏွစ္မွစ၍ ျပည္မႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသကို သီးသန္႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမအျဖစ္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔သတ္မွတ္ရာတြင္ ေျမာက္ပိုင္း ေတာင္တန္းေဒသကို မံုရြာခရိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမအျဖစ္၄င္း၊ ေတာင္ပိုင္းေတာင္တန္းေဒသကို မေကြးခရိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမ အျဖစ္၄င္း၊ ရခိုင္ေျမာက္ပိုင္း ေတာင္တန္းေဒသကို စစ္ေတြခရိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမအျဖစ္၄င္း သတ္မွတ္၍ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ပလက္ဝေဒသသည္ ရခိုင္ေျမာက္ပိုင္းေတာင္တန္းေဒသ၊ စစ္ေတြခရိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမထဲတြင္ ပါဝင္ ခဲ့သည္။ ၁၈၆၅-ခုႏွစ္တြင္ စစ္ေတြခရိုင္မွခြဲထုတ္၍ ရခိုင္ေတာင္တန္းစီရင္စုဟု အမည္ေပးၿပီး၊ စစ္ေတြၿမိဳ႕မွ(၆၈)မိုင္ ကြာေဝးေသာ ေမ်ာက္ေတာင္ရြာ၌ ခရိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးရံုး စိုက္ခဲ့သည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ ၁၈၇၆-ခုႏွစ္တြင္ ခရိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးရံုးကို ပလက္ဝၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရာ၊ ပလက္ဝၿမိဳ႕သည္ ခရိုင္ဝန္ရံုးစိုက္ရာၿမိဳ႕ ျဖစ္လာသည္။ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္ ေရာက္မွသာ ပလက္ဝၿမိဳ႕နယ္ တစ္ခုလံုးကို ခ်င္းျပည္နယ္ထဲသို႔ ထည့္သြင္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ မံုရြာခရိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမ၊ မေကြးခရိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမႏွင့္ စစ္ေတြခရိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး နယ္ေျမ အၾကားတြင္ သိမ္းပိုက္ရန္နယ္ေျမ အလြတ္တစ္ခု က်န္ရွိေနေသးသျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္တို႔သည္ ယင္း ေဒသကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္ရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္မွစတင္၍ စစ္ေတြခရိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမ၊ ေျမာက္ဦးနယ္ဘက္မွ ေလးၿမိဳ႕ျမစ္အတိုင္း ဆန္တက္လာခဲ့၍ မရူေခ်ာင္းဝတြင္ ယာယီစခန္းခ်ၿပီး၊ ေလးၿမိဳ႕ျမစ္ အထက္ပိုင္း ေဒသအခ်ိဳ႕ကို သိမ္းပိုက္ခဲ့သည္။ ၁၈၈၉-ခုႏွစ္တြင္ မရူေခ်ာင္းဝမွ ယာယီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးရံုးကို ပင္းေခ်ာင္းဝ သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ကာ၊ ယခင္က မရူေခ်ာင္းဝ(Maru Camp)ကို ဗဟိုျပဳ၍ သိမ္းပိုက္ထားခဲ့ေသာ နယ္ေျမမ်ားကို စုစည္း ခဲ့ၿပီး၊ ရခိုင္ေျမာက္ပိုင္းခရိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမ(Northern Arakan Hill Tract, Pengchaung Population) ဟု သတ္မွတ္၍ နယ္ေျမသစ္တစ္ခုအျဖစ္ သတ္မွတ္ဖြဲ႔စည္း ခဲ့ပါသည္။ အဆိုပါ ရခိုင္ေျမာက္ပိုင္းခရိုင္(နယ္ေျမသစ္) ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမ(၃)ခုသတ္မွတ္ၿပီး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး(Chief) သံုးဦးကို လည္း ေအာက္ပါအတိုင္း ခန္႔အပ္ခဲ့သည္။

၁။ အေနာက္ပိုင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမ (ပင္းေခ်ာင္းမွ အေနာက္ဘက္ ေဒသအခ်ိဳ႕ပါဝင္သည္)

အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး။ ။ ဦးေလာက္လန္း

၂။ အေရွ႕ေတာင္ပိုင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမ(ေျမာက္ဦးနယ္မွ အေရွ႕ဘက္ ထိုးႏူး၊ ခမ္းေတာအထိ ပါဝင္သည္)

အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး။ ။ ဦးလွိမ္ေဘြး

၃။ အလယ္ပိုင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမ (ပင္းေခ်ာင္းဝႏွင့္ ေလးၿမိဳ႕ျမစ္အၾကား ေဒသအားလံုးပါဝင္သည္)

အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး။ ။ ဦးထန္က်င္း

ရခိုင္ေျမာက္ပိုင္းခရိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမ (Northern Arakan Hill Tract, Pengchaung Population) ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမလႊမ္းမိုးေသာနယ္ေျမ(Un-administered Tracts) အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ေၾကာင္း G.E.R. Grant Brown, I.C S. ၏ Burma Gazetteer စာအုပ္ပါ ေျမပံုအရ သိရွိႏိုင္ပါသည္။

၁၈၉ဝ-ခုႏွစ္၌ ေျမာက္ပိုင္းေတာင္တန္းေဒသ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဗဟိုဌါနရံုးကို ဟားခါးတြင္၄င္း၊ ၁၈၉၁-ခုႏွစ္ ၌ ေတာင္ပိုင္းေတာင္တန္းေဒသ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဗဟိုဌါနရံုးကို ကန္ပက္လက္တြင္၄င္း၊ စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။ အဆိုပါ ေတာင္ပိုင္းေတာင္တန္းေဒသ ကန္ပက္လက္ခရိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမထဲတြင္ ယခင္က ရခိုင္ေျမာက္ပိုင္းခရိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမ(Northern Arakan Hill Tract, Pengchaung Population)ဟူ၍ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမသစ္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ေသာ ေလးၿမိဳ႕ေခ်ာင္းအေရွ႕ဘက္ေဒသအားလံုး၊ ပင္းေခ်ာင္းမွေလးၿမိဳ႕ေခ်ာင္းအၾကား ေဒသ အားလံုး၊ ပင္းေခ်ာင္းမွ အေနာက္ဘက္ေဒသအားလံုး ပါဝင္သည္။

တစ္ဖန္ ၁၈၉၂-ခုႏွစ္တြင္ ပခုကၠဴအေျခစိုက္ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္စစ္ေၾကာင္းသည္ အဆိုပါ လြတ္လပ္နယ္ေျမကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္ရန္ ကန္ပက္လက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌါနရံုးကို ဗဟိုျပဳလ်က္ ခ်ီတက္လာခဲ့ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ လမ္းပန္းသြယ္ ေရးအခက္အခဲေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ေခ်။ ထိုအခါ မေကြးခရိုင္ဝန္သည္ အဆိုပါ လြတ္လပ္နယ္ေျမ(မတူ၊ တေအာ) ကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္ေရးအတြက္ ရခိုင္ေျမာက္ပိုင္းခရိုင္ဝန္အား တာဝန္ လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့သည္။

၁၈၉၈-ခုႏွစ္ေရာက္ေသာ္၊ ရခိုင္ေျမာက္ပိုင္းခရိုင္ဝန္သည္ အထက္ေဖၚျပပါ လြတ္လပ္နယ္ေျမ သိမ္းပိုက္ေရး ခရီးစဥ္ကို စတင္ခဲ့ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း နယ္ေျမအားလံုးကို မသိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ၁၉၂ဝ ခုႏွစ္၊ ေမၿမိဳ႕၌ က်င္းပ ျပဳလုပ္ေသာ ကိုလိုနီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးမ်ား၏ ညီလာခံတြင္ ရခိုင္ေျမာက္ပိုင္းခရိုင္ဝန္က အဆိုပါ လြတ္လပ္နယ္ေျမကို စစ္ေတြခရိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမမွ သိမ္းပိုက္ႏိုင္ရန္ အခက္အခဲရွိေၾကာင္း တင္ျပၿပီး၊ ေျမာက္ပိုင္း ေတာင္တန္းေဒသ ဟားခါးခရိုင္ဝန္အား တာဝန္လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့ျပန္သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ၁၉၄၂-ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ(၂၈)ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ဂ်ပန္စစ္ဝင္လာေသာအခါ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့ေလသည္။ ထိုအခါ ယခင္က ရခိုင္ေျမာက္ပိုင္းေတာင္တန္းေဒသ၊ စစ္ေတြခရိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး နယ္ေျမ ရခိုင္ေျမာက္ပိုင္းခရိုင္(Northern Arakan Hill Tract, Pengchaung Population) အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမသစ္ မွ အလယ္ပိုင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမ၊ ပင္းေခ်ာင္းမွ ေလးၿမိဳ႕ေခ်ာင္းအၾကား(မတူ၊ တေအာ)ေဒသ အားလံုးတို႔ကို ေျမာက္ပိုင္းေတာင္တန္းေဒသ၊ ဟားခါးခရိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမအျဖစ္ ယာယီသတ္မွတ္ခဲ့ရာ၊ ဟားခါး အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဌါန၊ ဟားခါးခရိုင္ဝန္က ပူးတြဲအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ အလယ္ပိုင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမ(မတူ၊ တေအာေဒသ) သည္ ဟားခါးအုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမ(Haka Subdivision) ထဲတြင္ ပါဝင္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။

(က) နယ္ခ်ဲ႕ကိုလိုနီေခတ္ (၁၉၂၇- ၁၉၄၈)

ခူမီးမ်ိဳးႏြယ္စုဝင္သမိုင္း စာအုပ္တြင္ ၁၈၂၆-ခုႏွစ္၊ ပထမအႀကိမ္ အဂၤလိပ္-ျမန္မာစစ္ပြဲအၿပီး၊ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ေသာ ရႏၱပိုစာခ်ဳပ္အရ ပလက္ဝၿမိဳ႕နယ္သည္ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္လက္ေအာက္သို႔ က်ေရာက္ခဲ့ရသည္ဟု ေဖၚျပထားပါသည္။ ထိုစဥ္က ပလက္ဝၿမိဳ႕နယ္ကို စစ္ေတြခရိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္၏ တစ္စိတ္တစ္ေဒသအျဖစ္ ထားရွိကာ၊ တိုက္သူႀကီး ပိုင္နယ္(၁၈)ခုအထိ၊ သတ္မွတ္၍ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ ပလက္ဝၿမိဳ႕နယ္၊ တိုက္နယ္အမွတ္(၇)၊ ပိုင္ေခ်ာင္းတိုက္နယ္၏ တိုက္နယ္ဥကၠဌမွာ ဦးတြီဟုန္း(၁၉၅၄-၆၂) ျဖစ္သည္။

မတူပီၿမိဳ႕နယ္ သမိုင္းကိုေလ့လာေသာ္၊ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္တို႔သည္ မတူပီ(ရြာမ)ကို ၁၉၂၇-ခုႏွစ္တြင္ စတင္ သိမ္းပိုက္ခဲ့ၿပီး၊ မတူပီေဒသကို တိုက္သူႀကီးပိုင္နယ္(၁၁)ခုအထိ၊ သတ္မွတ္၍ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က မတူပီ နယ္သည္ ပခုကၠဴခရိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမအတြင္းရွိ၊ ကန္ပက္လက္နယ္၏ တစ္စိတ္တစ္ေဒသအျဖစ္ ရွိေနခဲ့ သည္ဟု သိရွိရပါသည္။ အထက္ပါ ၿမိဳ႕နယ္ႏွစ္ခုကို ဆက္စပ္ၿပီး၊ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ား အေျခခ်ေနထိုင္ရာ ေနရာ ေဒသကို ပထဝီအေနအထားအရ သံုးသပ္ၾကည့္ေသာ္၊ ၁၉၆ဝ-ခုႏွစ္ G.E.R Grant Brown, I.C.S ၏ “Burma Gazetteer” စာအုပ္ပါ၊ ေျမပံုအညႊန္းထဲမွ “SKETCH MAP OF NORTHERN ARAKAN” အရ၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ မလႊမ္းမိုးခဲ့ ေသာေဒသ( Unadministered Tracts )ထဲတြင္ ပါဝင္ခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရွိႏိုင္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္တို႔သည္ မတူပီနယ္ကိုသိမ္းပိုက္ခဲ့သည့္ ၁၉၂၇-ခုႏွစ္ ကတည္းက မတူပီနယ္၌ တိုက္သူႀကီးနယ္ေျမမ်ား သတ္မွတ္ရာတြင္ တေအာတိုက္နယ္(Ta-Ua Circle)သည္ တစ္ခုအပါအဝင္ ျဖစ္ပါသည္။ ပထမဦးဆံုး တိုက္အုပ္မွာ ဦးေဘြေအာ(၁၉၃၃-၄၉) ျဖစ္၏။ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္တို႔၏ “Headman Register” မွတ္တမ္း တြင္လည္း တိုက္နယ္အမည္၊ လူပုဂၢိဳလ္အမည္ႏွင့္တကြ မ်ိဳးႏြယ္စုအမည္အား ယွဥ္တြဲေဖၚျပထားသည္ကို ေတြ႔ရွိရ ပါသည္။

(ခ) ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီေခတ္ (၁၉၄၈- ၁၉၆၂)

မြန်မာနိုင်ငံ လြတ္လပ္ေရး ရရွိၿပီးေနာက္ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္တြင္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒအရ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမမ်ားကို ျပင္ဆင္သတ္မွတ္ရာတြင္လည္း ယခင္က နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္အစိုးရ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးနယ္ေျမအတိုင္း ဆက္လက္ထားရွိခဲ့ရာ၊ တေအာတိုက္နယ္သည္ ဆက္လက္တည္ရွိေနလ်က္ ရွိေၾကာင္းကို တေအာတိုက္နယ္မွ တိုက္နယ္ဥကၠဌမ်ားႏွင့္ ရြာသူႀကီးခန္႔စာမ်ားအရ သိရွိႏိုင္ပါသည္။ တေအာတိုက္နယ္၏ ေနာက္ ဆံုး တိုက္အုပ္မွာ ဦးတလံုလိုင္း(၁၉၄၉- ၆၆) ျဖစ္သည္။

(ဂ) ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္ (၁၉၆၂- ၁၉၈၈)

၁၉၆၂-ခုႏွစ္မွစ၍ ဦးေနဝင္း၏ အိမ္ေစာင့္အစိုးရတက္လာရာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ ေပၚေပါက္လာၿပီး၊ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ကို ဖ်က္သိမ္းကာ၊ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ၏ မဆလ- အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ ကို က်င့္သံုးခဲ့သည္။ ထိုအခါမွစ၍ တိုက္နယ္မ်ားကိုျဖဳတ္ၿပီး ေက်းရြာအုပ္စုမ်ားျဖင့္အစားထိုးခဲ့ရာ၊ တိုက္နယ္အမည္ မ်ား စတင္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရေလသည္။ သို႔ေသာ္ မ်ိဳးႏြယ္စုအမည္မ်ားကိုမူ မဖ်က္သိမ္းခဲ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ တေအာ တိုက္နယ္ ဟူေသာအမည္ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့သည့္တိုင္ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုအမည္မွာ တည္ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။

(ဃ) စစ္အစိုးရ(နအဖ)ေခတ္ (၁၉၈၈-၂ဝ၁၀)

'ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ၁၉၈၈-ခုႏွစ္၌ လူထုအံုၾကြမႈႀကီး(၈၈-အေရးအခင္း)ျဖစ္ေပၚခဲ့ရာ၊ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ၁၉၈၈-ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ(၁၈)ရက္ေန႔တြင္ တပ္မေတာ္မွသိမ္းယူခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က တိုင္းသူျပည္သားမ်ား သည္ တပ္မေတာ္၏ တစ္မိန္႔၊ တစ္သံေအာက္မွာ ျပားျပားဝပ္လ်က္ ေနၾကရသည္။ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ား အေရးမွာလည္း ဆိတ္သုန္းလာေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ၂ဝဝဝ ျပည့္ႏွစ္၊ ေဖေဖၚဝါရီလ(၂ဝ)ရက္ေန႔ (၅၂)ႏွစ္ေျမာက္ ခ်င္းအမ်ိဳးသားေန႔၌ ခ်င္းလူမ်ိဳးမ်ား၏ မူလဇစ္ျမစ္၊ သမိုင္းျဖစ္စဥ္၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈႏွင့္ အနာဂတ္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ားကို ၿမိဳ႕နယ္အုပ္စု(၇)ခု ခြဲ၍ စာတမ္းေရးသားျပဳစုေဖၚထုတ္ရန္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ခ်င္းအမ်ိဳးသားေန႔ က်င္းပေရးေကာ္မတီက ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ႏွင့္အညီ ခ်င္းသမိုင္းျပဳစုေရးေကာ္မတီကို ေကာ္မတီဝင္(၁၆)ဦးျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့၍ တာဝန္ေပးအပ္ထားသည္။ အဆိုပါ ခ်င္းသမိုင္းျပဳစုေရးေကာ္မတီဝင္မ်ားက စာတမ္းေရးသား ျပဳစုၿပီး ခ်င္းလူမ်ိဳးမ်ား၏ “သမိုင္းျဖစ္စဥ္ႏွင့္ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ားအက်ဥ္း” စာအုပ္ကို ၂ဝဝ၁-ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚဝါရီ လတြင္ စာမူခြင့္ျပဳခ်က္- ၁၄၁/၂ဝဝ၁(၂)ျဖင့္ တရားဝင္ ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ီခဲ့ေလသည္။ ယင္း စာအုပ္တြင္ စာတမ္းရွင္ ဦးေအာင္ေက်ာ္(ပလက္ဝ)က ေရးသားျပဳစုေသာ “ပလက္ဝၿမိဳ႕နယ္ရွိ ခ်င္းလူမ်ိဳးမ်ားဆိုင္ရာစာတမ္း” စာမ်က္ႏွာ (၁၆၃)၊ ပလက္ဝၿမိဳ႕နယ္ရွိ ခ်င္းလူမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားစာရင္းတြင္ “မတူတအြာ” မ်ိဳးႏြယ္စုကို ထည့္သြင္းေဖၚျပထားလ်က္ ရွိပါသည္။

၅။ သန္းေခါင္စာရင္းႏွင့္ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စု

နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္အစိုးရသည္ ၁၈၃ဝ-ခုႏွစ္၌ အိႏိၵယႏိုင္ငံ သန္းေခါင္စာရင္းကို စတင္ေကာက္ယူခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ပံုမွန္ေကာက္ယူျခင္း မျပဳႏိုင္ခဲ့ေခ်။ ထို႔ေနာက္ ၁၈၈၁-ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚဝါရီလ(၁၇)ရက္ေန႔တြင္ ေကာက္ယူခဲ့ ေသာ သန္းေခါင္စာရင္းမွာ အိႏိၵယႏိုင္ငံ၏ ပထမဦးဆံုး ေအာင္ျမင္သည့္ သန္းေခါင္စာရင္းအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ၾက ပါသည္။ ထိုအခါမွစ၍ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္အစိုးရသည္ သန္းေခါင္စာရင္းကို (၁ဝ)ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ ပံုမွန္ေကာက္ယူ ခဲ့ေလ သည္။

ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္အစိုးရ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားအရ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ လြတ္လပ္ေရးမရရွိမီ အထိ၊ အိႏိၵယတိုက္ငယ္ထဲတြင္ ပါဝင္သျဖင့္ အိႏိၵယႏိုင္ငံမွတိုက္ရိုက္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏သန္းေခါင္ စာရင္းကိုလည္း အိႏိၵယႏိုင္ငံမွတိုက္ရိုက္ေကာက္ယူခဲ့ျခင္းျဖစ္ရာ၊ ၁၉ဝ၁-ခုႏွစ္၊ မတ္လ(၁)ရက္ေန႔တြင္ ေကာက္ယူခဲ့ ေသာ သန္းေခါင္စာရင္းမွာ အိႏိၵယႏိုင္ငံမွေကာက္ယူခဲ့ေသာ ျမန္မာႏို္င္ငံ၏ ပထမဦးဆံုး သန္းေခါင္စာရင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ၁၉၁၁-ခုႏွစ္၊ မတ္လ(၁ဝ)ရက္တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္၊ ၁၉၂၁-ခုႏွစ္၊ မတ္လ(၁၈)ရက္တြင္ တတိယအႀကိမ္၊ ၁၉၃၁-ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚဝါရီလ(၂၆)ရက္ေန႔တြင္ စတုတၳအႀကိမ္၊ (ေလး)ႀကိမ္တိတိ ေကာက္ယူခဲ့ေလသည္။ တစ္ဖန္ ၁၉၄၁-ခုႏွစ္တြင္ ျပန္လည္ေကာက္ယူရန္ရွိေသာ္လည္း ဒုတိယကမာၻစစ္ ဝင္လာသျဖင့္ မေကာက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ၊ ျမန္မာ ႏိုင္ငံသည္လည္း လြတ္လပ္ေရး ရရွိခဲ့ေလသည္။ အိႏိၵယႏိုင္ငံမွ ေကာက္ယူခဲ့ေသာ ျမန္မာႏို္င္ငံ၏ ပထမဦးဆံုး သန္းေခါင္စာရင္းမွသည္ တတိယအႀကိမ္ သန္းေခါင္စာရင္းအထိ၊ နယ္ေျမေဒသအလိုက္ လူဦးေရစာရင္းကိုသာ ေဖၚျပပါရွိၿပီး၊ မ်ိဳးႏြယ္စုအလိုက္၊ ဘာသာစကား အလိုက္ ေရးသားေဖၚျပထားျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ ၁၉၂၁-ခုႏွစ္၊ သန္းေခါင္စာရင္း၌ ရခိုင္ေျမာက္ပိုင္းခရိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမ (နယ္ေျမသစ္)၏ လူဦးေရစာရင္းမွာ ရခိုင္ေျမာက္ပိုင္းခရိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမ (Northern Arakan Hill Tract, Pengchaung Population)တြင္ ေရတြက္ဝင္ခဲ့ေၾကာင္း ဦးခင္ေမာင္လတ္က မွတ္တမ္းတင္ခဲ့သည္။ ၁၉၃၁-ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚဝါရီလ(၂၆)ရက္ေန႔တြင္ အိႏိၵယႏိုင္ငံမွ ေနာက္ဆံုးေကာက္ယူခဲ့ေသာ ျမန္မာႏို္င္ငံ၏ သန္းေခါင္စာရင္း(Census of India, 1931)တြင္မူကား ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လူဦးေရစာရင္းကို မ်ိဳးႏြယ္စုအလိုက္၊ ဘာသာ စကားအလိုက္ အေရအတြက္ႏွင့္တကြ အတိအက် ေဖၚျပထားသည္ကို ေတြ႔ရွိႏိုင္ပါသည္။ ၁၉၃၁-ခုႏွစ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ သန္းေခါင္စာရင္းတြင္ ခ်င္းလူမ်ိဳးမ်ားကို(၄၄)မ်ိဳး ခြဲျခား၍ ေဖၚျပထားရာ၊ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုကိုလည္း Ta-oo(516)ဟူ၍ ေဖၚျပပါရွိသည္။

Kathe, Kyaw, Thado, Siyin, Sokte, Kamhow, Yo, Tashon, Yahow, Laizo, Kwangli, Ngorn, Lushei, Whelngo, lyante, Zahnyet, Lai, Lakher, Lawhtu, Kwelshin, Zotung, Sentang, Tamang, Miram, Zolamnai, Torr, Ta-oo, Mgan, Welaung, Chinbok, Yindu, Chinme, Chinbon, Taungtha, Sho, Khami, Anu, Kaungtso, Kaukadan, Ledu, Matu, Sittu, Chaunggyi Chin, Saingbaung.

ထို႔ျပင္ ၁၉၃၃ ခုႏွစ္ထုတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံလူမ်ိဳးစုမ်ားစာအုပ္၊ Major C. M. Enriquez, “Race of Burma” (Delhi: Manger of Publications, 1933) အရ၊ The Chin Hill Proper စာရင္းထဲတြင္ Hakha(Southern), (48696)အုပ္စု၌ Ta-oo(516) ဟူ၍ ပါဝင္ခဲ့ပါသည္။ The Chin Hill Proper စာရင္းအရ၊ Haka S.D ထဲ၌ လူဦးေရေပါင္း(48,696)မွာ Hsemtang(7319), Zhotung(8992), M’gan(3141), Lawhtu(9675), Ta-oo(516), Toor(193), Wahtu (Zolam-nai)(2431), Maram(5329), Kwelshim(2809), Tamang(8291) စေသာ မ်ိဳးႏြယ္စုမ်ား၏ လူဦးေရမ်ား ပါဝင္ခဲ့သည္။

သို႔ေသာ္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္ မဆလ-အစိုးရလက္ထက္ ၁၉၇၃-ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ သန္းေခါင္ စာရင္း ေကာက္ယူရာတြင္ တေအာ(Ta-aw) မ်ိဳးႏြယ္စုအမည္ ပါမလာေတာ့ေခ်။ တဖန္ ၁၉၈၃-ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ သန္းေခါင္စာရင္းတြင္လည္း တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုအမည္ မပါရွိခဲ့ပါ။ ၂ဝ၁၄-ခုႏွစ္၊ လူဦးေရႏွင့္ အိမ္အေၾကာင္းအရာ သန္းေခါင္စာရင္း ေကာက္ယူရာတြင္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳး(၁၃၅)မ်ိုး အနက္ ခ်င္းလူမ်ိဳးႏြယ္(၅၃)မ်ိဳး ကို ေဖၚျပထားရာ၊ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုအမည္ မပါဝင္ဘဲ ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ေလသည္။

သို႔ျဖစ္ရာ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရမွ ျပဌာန္းသတ္မွတ္ခဲ့ေသာ ခ်င္း(၅၃)မ်ိဳးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပန္လည္သံုးသပ္ ရန္အတြက္ CNC’S JOC ၏ တာဝန္ေပးထားျခင္းအရ၊ ၂ဝ၁၃-ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ(၅)ရက္ေန႔၌ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ ခ်င္းလူႀကီးမ်ား ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ရာ၊ ခ်င္းလူႀကီး(၃၅)ဦး တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ယင္း ေတြ႔ဆံုပြဲ၌ ထပ္ေနသည့္ မ်ိဳးႏြယ္စု(၈)ခုကို ျဖဳတ္ၿပီး၊ မ်ိဳးႏြယ္စု(၅)ခုကို ျပန္လည္ေလ့လာသံုးသပ္ရန္၊ မ်ိဳးႏြယ္စု (၅)ခုကို ျဖည့္စြက္ရန္ဟူ၍ သေဘာတူၾကသည္။ ျဖည့္စြက္ရန္ မ်ိဳးႏြယ္စု(၅)ခုမွာ- စုမ္းတူ၊ လိုင္းတူ၊ ခ်ိဳး၊ ခူမီးႏွင့္ တေအာ စသည္တို႔ ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေနာက္ ဒုတိယအႀကိမ္၊ ခ်င္းအမ်ိဳးသားညီလာခံကို ၂ဝ၁၃-ခုႏွစ္၊ ႏိုဝဘၤာလ(၁၂-၁၅)ရက္ေန႔၊ ခ်င္းျပည္ နယ္၊ ဟားခါးၿမိဳ႕တြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ရာ၊ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုဆိုင္ရာစာတမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ ဦးဗန္တလင္းက ဖတ္ၾကား တင္သြင္းခဲ့ပါသည္။ တစ္ဖန္ ၂ဝ၁၅ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ(၁၂-၁၃)ရက္ေန႔တြင္ ခ်င္းသမိုင္းဆိုင္ရာ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕(Taw Win Garden Hotel)၌ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ရာ၊ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုဆိုင္ရာစာတမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ ဦးဗန္တလင္းကိုယ္တိုင္ ဒုတိယအႀကိမ္ တင္သြင္းဖတ္ၾကားခဲ့ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ၂ဝ၁၄-ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလတြင္ ခ်င္းလူမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားအေၾကာင္း ေရးသားျပဳစုေသာ ဖက္ဒရယ္ ဂ်ာနယ္ ေပၚထြက္လာခဲ့ရာ၊ ၂ဝ၁၃-ခုႏွစ္၊ ဒုတိယအႀကိမ္၊ ခ်င္းအမ်ိဳးသားညီလာခံ၌ တင္သြင္းဖတ္ၾကားသည့္ စာတမ္း မ်ားကို ေရးသားေဖၚျပခဲ့ေသာ္လည္း တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုဆိုင္ရာစာတမ္းကိုမူ မေဖၚျပဘဲ ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ေလသည္။ ဒုတိယအႀကိမ္၊ ခ်င္းအမ်ိဳးသားညီလာခံ၏ ဘံုသေဘာ တူညီခ်က္(၁၅၁)ခုအနက္ ခ်င္းမ်ိဳးႏြယ္စု(၅၃)မ်ိဳး အေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘံုသေဘာတူညီခ်က္၊ အမွတ္(၁၂၆)၌ ခ်င္းလူမ်ိဳးတြင္ မ်ိဳးႏြယ္စုမ်ား(Tribes)၊ ေဆြမ်ိဳးစုမ်ား(Clans)၊ မ်ိဳးတူစု(Family)၊ ေဒသဘာသာစကား(Dialects) စာေပအုပ္စု(Literature Groups) မ်ားစြာရွိေၾကာင္း အသိအမွတ္ ျပဳသည္ဟူ၍ ပါရွိပါလ်က္ႏွင့္ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုအား ခ်န္လွပ္ထားျခင္းမွာ ခ်င္းလူမ်ိဳးႏြယ္စု အခ်င္းခ်င္းတို႔အၾကားတြင္ ဘက္လိုက္ျခင္း၊ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းျပဳရာ သက္ေရာက္ေစပါသည္။ ထို႔အျပင္ ဆလိုင္းအိုက္ဇက္ခင္(ညွိႏိႈင္းေရးမွဴး) ဦးေဆာင္ေသာ ၂ဝ၁၄-ခုႏွစ္၊ သန္းေခါင္စာရင္းဆိုင္ရာ ခ်င္း အမ်ိဳးသားအေထာက္အကူျပဳေကာ္မတီ၊ ခ်င္းမ်ိဳးႏြယ္စု ေရတြက္ျခင္းဆိုင္ရာေဆြးေႏြးပြဲ၊ ခ်င္းျပည္နယ္၊ ပလက္ဝ ၿမိဳ႕နယ္၊ ဆမီးၿမိဳ႕၏ ၂ဝ၁၆-ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚဝါရီလ(၂၉)-မတ္(၂)ရက္ေန႔၊ သေဘာထားထုတ္ျပန္ျခင္း အမွတ္(၂)၊ အပိုဒ္(ဃ)တြင္ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုဟု အဆိုျပဳလာျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ “တေအာ”ဟူေသာ ေဝါဟာရသည္ ေဒသကို ေခၚေဝၚျခင္းသာျဖစ္ၿပီး၊ မ်ိဳးႏြယ္စုတစ္ခု မဟုတ္ေၾကာင္း၊ အကယ္၍ မ်ိဳးႏြယ္စုတစ္ခု အျဖစ္ ရပ္တည္လိုသည္ဆိုပါက ခူမီးမ်ိဳးႏြယ္စုတြင္ မပါဝင္ဘဲ၊ မတူပီမ်ိဳးႏြယ္စုတြင္သာ ပါဝင္ရန္ ပိုမိုသင့္ေတာ္ေၾကာင္း သေဘာထားရွိၾကပါသည္ဟု ေဖၚျပပါရွိရာ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုသည္ လစ္လ်ဴရႈျခင္း ခံရျပန္ပါသည္။

တစ္ဖန္၂ဝ၁၆-ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ(ပထမအႀကိမ္)ထုတ္၊ ၂ဝ၁၄-ခုႏွစ္ သန္းေခါင္စာရင္းဆိုင္ရာ ခ်င္းအမ်ိဳးသား အေထာက္အကူျပဳေကာ္မတီ(Chin National Action Committee on Census 2014- CNACC)၏ ခ်င္းလူမ်ိဳး အမည္စာရင္း အမွန္ရရွိေရး ေဆာင္ရြက္မႈလုပ္ငန္းစဥ္၊ ေလ့လာေတြ႔ရွိခ်က္၊ ေကာ္မတီ၏ သေဘာထားမွတ္ခ်က္ႏွင့္ အႀကံျပဳခ်က္မ်ားစာအုပ္ ထြက္ရွိလာခဲ့ျပန္ရာ၊ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုအား မေဖၚျပဘဲ၊ ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ျပန္သည္ကိုလည္း ဝမ္းနည္ဖြယ္ရာ ေတြ႔ရွိရပါသည္။

နိဂုံး

အကယ္၍ သက္ဆိုင္ရာ တာဝန္ရွိပုဂၢိဳလ္မ်ားအေနျဖင့္ လက္ေတြ႔ကြင္းဆင္းေလ့လာမႈ မရွိဘဲ၊ မ်ိုးႏြယ္စု တစ္ခုကို ပစ္ပယ္ထားျခင္း၊ အျခားမ်ိဳးႏြယ္စုတစ္ခုတြင္ ေရာေႏွာထည့္သြင္းျခင္း၊ မ်ိဳးႏြယ္စုတစ္ခု၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ ဝိေသသလကၡဏာကို ေမွးမွိန္ညွိဳးႏြမ္းေစရန္ျပဳလုပ္ျခင္းတို႔သည္ ၂ဝဝရ-ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ(၁၃)ရက္ေန႔၊ ထုတ္ျပန္ ထားသည့္ ကမာၻ႔ကုလသမဂၢ၏ ဌါေနတိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ား အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ ေၾကညာစာတမ္း၊ အပိုဒ္(၆)ႏွင့္ အပိုဒ္(၈)တို႔ကို ခ်ိဳးဖ်က္ရာ ေရာက္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ၂ဝဝ၈-ခုႏွစ္၊ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ အခန္း(၈) ႏိုင္ငံသား၊ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ မူလအခြင့္အေရးႏွင့္ တာဝန္မ်ားဆိုင္ရာ ပုဒ္မ(၃၄၇) တန္းတူညီမွ် အခြင့္အေရးရရွိျခင္းကို ပိတ္ပင္တားဆီးရာလည္း ေရာက္ေစပါသည္။

သို႔ျဖစ္ပါ၍ ယေန႔ လူထုေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲတြင္ တက္ေရာက္လာၾကေသာ ဂုဏ္အသေရရွိ လူႀကီးမင္းမ်ားႏွင့္ ၂ဝ၁၄-ခုႏွစ္၊ သန္းေခါင္စာရင္းဆိုင္ရာ ခ်င္းအမ်ိဳးသားအေထာက္အကူျပဳေကာ္မတီ “CNACC” မွ တာဝန္ရွိ ပုဂၢိဳလ္ မ်ား၊ လူမ်ိဳးႏြယ္စုအသီးသီးမွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအားလံုးတို႔၏ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုသည္ မိမိတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ၊ ဘာသာစကားႏွင့္ စာေပ၊ သမိုင္းေနာက္ခံ အေထာက္အထားမ်ားအရ၊ ေရွးပေဝသဏီ ကပင္လွ်င္ ခ်င္းျပည္နယ္အတြင္း အေျခခ်ေနထိုင္လ်က္ရွိေသာ ခ်င္းတိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးႏြယ္စုဝင္ မ်ိဳးႏြယ္စုတစ္ခု ျဖစ္ေၾကာင္း ဤစာတမ္းကို ဖတ္ၾကားတင္သြင္းအပ္ပါသည္။ ။

ဦးဗန္တလင္း(ရန္ကုန္)

တေအာမ်ိဳးႏြယ္စုကိုယ္စား

၂ဝ၁၇-ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚဝါရီလ(၁ဝ)ရက္

ကိုးကား

1. ဦးရြန္းရိုထန္း၊ ခ်င္းအမ်ိဳးသားေန႔၊ ေရႊရတုသဘင္ အထိမ္းအမွတ္မဂၢဇင္း(၁၉၄၈-၁၉၉၈)။ (စာ-၁၄)

2. သိကၡာေတာ္ရ ဦးဒယ္နီရယ္ပိုင္၊ မတူမ်ိဳးႏြယ္(ခ်င္း) ဆင္းသက္လာပံုသမိုင္း၊ ၂ဝဝ၃။ (စာ-၂၁)

3. ဦးရိုဆန္း၊ ခ်င္းလူမ်ိဳးမ်ား ဆင္းသက္ဝင္ေရာက္သည့္လမ္းေၾကာင္း၊ ၂ဝ၁၄။ (စာ-၃၉၈)

4. ဦးဗန္တလင္း၊ တေအာေဆြမ်ိဳးသာခ်င္းမ်ား၊ ၂ဝ၁ဝ။(စာ-၅)

5. ဦးရိုင္ေတြး၊ တမူေျပာင္း ပ်ဴေဟာင္းမွ ေတာင္သား၊ ၂ဝ၁၆။(စာ-၁၄၅)

6. ဦးခင္ေမာင္သန္း(ေမွာ္ဘီ)၊ၿမိဳ(ေခၚ) ခမိတိုင္းရင္းသား ဓေလ့ထံုးစံ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဆင္းသက္လာပံုသမိုင္း၊ ၂ဝ၁၃။စာ-၆၈။

7. ဦးဗန္တလင္း၊ တေအာစာေပ သင္နည္းလမ္းညႊန္၊ ပထမအႀကိမ္၊ ၂ဝဝ၁။

8. ေအးသိန္း(သမိုင္းသုေတသီ)၊ ရခိုင္မ်ိဳးႏြယ္စု ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ ရခိုင္သမိုင္းမွတ္တမ္းမ်ား၊၂ဝ၁၅။(စာ-၁၇)

9. G.E.R. Grant Brown, I.C.S, Burma Gazetteer, Northern Arakan District. Vol. A, 1960.

10. ခူမီးမ်ိဳးႏြယ္စုဝင္သမို္င္း ျပဳစုေရးေကာ္မတီ၊ ပလက္ဝၿမိဳ႕နယ္ ခူမီးမ်ိဳးႏြယ္စုဝင္သမို္င္း၊ (ကန္႔သတ္)၊ ၂ဝဝဝ။(စာ၊ ၁၆၃-၁၆၅)

11. Headman Order Register of Ta-Ua Circle: No. 96/27 M of 1948/49.

12. Register of Headman in Matupi Subdivision, 38/144(a) 1957.

13. ခ်င္းသမိုင္းရွာေဖြျပဳစုေရးေကာ္မတီ(ရန္ကုန္)၊ ခ်င္းလူမ်ိဳးမ်ား၏ သမိုင္းျဖစ္စဥ္ႏွင့္ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံမ်ားအက်ဥ္း၊၂ဝဝ၁။

14. History of Census in India, Drop-in-Article on Census- No. 5., Census of India, 2011.

15. Captain J. H. Green, Census of India, 1931 Vol. XI, Part I. A report by I. J. Benison, “A note on the Indigenous Races of Burma” (Rangoon: Governing Printing Press, 1931), 198.

16. Major C. M. Enriquez, Race of Burma (Delhi: Manger of Publications, 1933).

17. ၂ဝ၁၄ သန္းေခါင္စာရင္းဆိုင္ရာ အေထာက္အကူျပဳေကာ္မတီ၏ သန္းေခါင္စာရင္းဆိုင္ရာ ေဆာင္ရြက္ခ်က္အစီရင္ခံစာ။(စာ-၁၂ဝ)

18. ဒုတိယအႀကိမ္၊ ခ်င္းအမ်ိဳးသားညီလာခံ၏ ဘံုသေဘာတူညီခ်က္မ်ား၊ ၂ဝ၁၃။(စာ-၃၂)