User:Maihan.Momin

سال ها قبل از امروز در دامنه هایی زیبایی اندرآب در منطقه پشه یی مربوط بخش قاصان اندرآب کودکی به دنیا آمد که اسمش را حكيم گذاشتند . دیری نگذشت که برادر حكيم ، مومن فوت کرد . و نام حكيم را گذاشتند مومن . از همان کودکی به اساس روایت اقارب شان مومن کودکی بود ، سالم ، جدی و جسور ، خیلی هم جسور . همانند مردم محل خود دوران کودکی را می گذراند . تا اینکه داخل مکتب ابتداییه شد . هنوز سه سال را از آموختن در مکتب بی همه چیز قاصان نگذشتانده بود که مفتش ها از مرکز ولایت برای تفتش دانش آموزان به اندرآبآمدند . بعد از پرس و پال زیاد به صنف مومن رسیدند . به گفته یی یکی از هم صنفان مومن مفتشی با صدای بلند گفت که : کی می تواند که روی تخته سیاه بنویسد غلغله ؟ . همه ساکت بودند . مومن با بی باکی و جرأت به طرف تخته سیاه رفته و واژه یی غلغله را روی تخته سیاه حک کرد . که مورد تقدیر مفتش ها قرار گرفت .

او مکتب را تا صنف نهم ادامه داد . در آن زمان در مناطق شمال کشور رسم بر این بود که از دانشکده یی حربی از هر مکتب دو نفر را به اساس لیاقت انتخاب می کردند .اما در جنوب کشور چنین نبود . از قضا در میان مکتب قاصان به اساس فهم و لیاقت مومن و محمد بقا انتخاب شدند . که هر دو کاج های بودند که زود زمین خوردند. او در مناطق مختلف کشور وظیفه اجرا کرد . در ولایت غزنی به عنوان سرباز عادی در ارتش بود و بعد در ولایت های مثل جلال آباد و نیمروز و فراه به عنوان قومندان شاهراه فعالیت داشت .

من نمی خواهم که در باره تمام وظایف آن قهرمان در این نبشه اشاره کنم . اگر خدا خواست رساله یی تحت کار دارم که به تفضیل در این باره می پردازد. بنا بر این در این نبشته یاد و خاطر آن بزرگ را خواسته ام گرامی داشته باشم و بس . اما مرحله یی که او قهرمان بودن و نمایان کردن نشان بومسلم خراسانی را که داشت در حیرتان ظاهر کرد . قبل از آن ، آنهایی که نمی گذاشتند عیاران خراسان تبارز کنند برای سرلشکر عبدالمومن اندرابی تلاش های فراوان کردند که در مناطق نا امن جنوب وظیفه داشته باشد تا در همان چاه نابود شود . اما هر بار موفق تر از دیگر بار به مرکز بر می گشت . سر انجام سرلشکر اندرابی بخاطر فدا کاری و اخلاق نظامی ی که داشت مسئول بیز های شهرک بندری حیرتان مقرر شد . او در زمانی در این شهرک مشغول وظیفه شد که دولت مرکزی با بحران های گوناگونی دست و پنجه نرم می کرد . اما این بحران ها بخصوص در شمال کشور زمانی داغ تر شد که دکتر نجیب چند متعصب را که متعصب تر از دیگران بودند به شمال کشور فرستاد . سرلشکر مومن که سال ها در جنوب کشور به همه توهین های نژادی و زبانی که آشنا بود نمی خواست که دیگر بار ، باز زیر چنین بار برود . همین بود که دکتر نجیب با فرستادن منوکی منگل و جمعه اثک به شدت بحران افزود . بعد از نا فرمانی سرلشکر مومن اندرابی و فرستادن دشنام های رکیک از جانب دکتر نجیب به خانواده های ارتشبد ( سترجنرال ) عبدالرشید دوستم و سرلشکر مومن اندرابی دیگر امکان نزدیک شدن با دولت به کلی از بین رفت . سرلشکر مومن اندرابی مجبور به دفاع از خود و از مردمی که ستم دیده بودند و همواره مورد تاخت و تاز قرار گرفته بودند شد . همان بود که با مسعود بزرگ در تماس شده و در مقابل دولت مرکزی قیام کرد .

به اساس اسناد قوی و مستحکم اگر جرأت و شجاعت سرلشکر مومن اندرابی نمی بود . سال های سال جنگ با دولت مرکزی و مجاهدین ادامه می یافت . همان بود که او نافرمانی خود را از دولت مرکزی اعلان کرد و بعد از آن سقوط نظام حتمی شد . اما با تأسف که هیچ چرند و پرند نویس های ما که مدعی نویسنده ی تاریخ معاصر مان هستند به این حقیقت گواه ندادند . او برای دولتی که همه اقوام خود را در آن ببینند تلاش های فراوانی کرد اما دولت ها که نمی خواستند حضور همه را قبول کنند بنا بر این خود دست بکار شد و بخاطر دولتی آنچنان قیام کرد . او بعد از آمدن مجاهدین به کابل مسئول لشکر ( فرقه ) هفتاد شد . و در همه نبرد های که حزب اسلامی با دولت مرکزی داشت قاطعانه عمل می کرد تا آنجاه که آقای گلبدین حکمتیار در صدد بر داشتن سرلشکر از صحنه شد . مرحوم حسن اندرابی مشهور به کل حسن گفت که در اولین دیدارم با گلبدین حکمتیار از من او یک خواهش کرد که می توانی مومن را برداری ؟ .

همچنان در در گیری های که میان ارتشبد دوستم و مزاری صورت می گرفت او همیشه میان جیگری می کرد . و بار ها با هر دو صحبت کرده بود که این به نفعتان نیست که با دولت مرکزی جنگ کنید و در مقابل با حکمتیار باشید که گذشت زمان هم نشان داد . همچنان بعضی از کشیده گی های که میان دولت و آقای مزاری می شد خودش نزد مزاری می رفت و می گفت : آقای مزاری این به نفع شما نیست . شما با دولت مرکزی می توانید که به خواست تان برسید نه با بودن با آقای حکمتیار . بخاطری همین میان جگری ها بود که در 11 جدی وقتی دوستم و مزاری به رهبری گلبدین حکمت یار کودتا کردند . او در 13 جدی 1372 وقتی که می خواست با چرخ بال از حیرتان به mazar پرواز کند . چرخ بالش را به موشک بستند و آن قهرمان به شهادت رسید . همانند دیگر بزرگان این کشور مسئله مرگ او هم تا هنوز افشا نشده اما یقیننا که دست های داخلی و خارجی در ترور او دخیل بودند . گروه های مختلف حرف های مختلفی بلب آوردند . اما چیزی که روشن است اینست که برای خیلی ها او یک سد بود . سد فولادین برای آنهایی که قصد بر کندن حکومت نوپای مجاهدین را داشتند که بعد از نابود شدن سرلشکر مومن اندرابی آن حکومت نا مستحکم نا مستحکم تر شد . و این حقیقتیست که خیلی ها از آن چشم بسته اند. او یک نظامی به تمام معنا بود . در وظیفه اش وارد بود . در تمام عمر نشانی از این نیست در دست که وظیفه یی را به او داده باشند و او در انجام آن ناکام مانده باشد . برخلاف ادعایی شایعه افگن ها که میان او و مسعود بزرگ اختلاف های وجود داشت ، او به استاد ربانی به عنوان رییس جمهور و پدر معنوی و مسعود بزرگ به عنوان وزیر دفاع می نگریست و احترام داشت . به اساس گفته های نزدیکان مسعود بزرگ اوتنها درشهادت مرحوم قومندان پناه و سرلشکر مومن اندرآبی اشک ریخته بود . استاد ربانی سرلشکر را بعنوان پسرخوانده اش قبول کرده بود .و آن شهید هم به اساس دین و وظیفه یی وجدانی خود تا آخرین توان در کنار دولت اسلامی افغانستان قرار داشت و رزمید . در شمال کشور وقتی حرف از آن شهید به میان می آیید اولین جواب اینست که او بی نهایت شجاع بود . آن شهید را در همان بندر حیرتان که به نام خودش معروف شده بود دفن کردند . که بعد از ورود سپاه سیاهی ( طالبان) قبر آن شهید را ویران و جسدش را منصور وار که خاکستری نمانده بود به دریایی آمور انداختند . اما هرگز نتوانستند که آرمان های آن عزیز را نابود کنند . روحش شاد باد و نامش نامدار تر باد .