User:Geotrelaras
auto einai ena arthro poy pithana kapoios na to anazhtei kai to metabibazw apo istioselida pou brika sto internet..
Bold text
[edit]Παρά την πρόοδο στην τεχνολογία, τη διάδοση της Δημοκρατίας, και των ατομικών δικαιωμάτων είναι δύσκολο να μετρήσει κανείς αν γινόμαστε πιο ευτυχείς. Σε όλο και περισσότερο κόσμο δίνεται η ευκαιρία να ζει καλύτερα, να είναι πιο δημιουργικός, να γνωρίζει περισσότερα πράγματα. Αυτά θα έπρεπε να μας κάνουνε πιο ευτυχισμένους. Είναι όμως έτσι? Φαίνεται πως το θέμα της ευτυχίας >>όταν βρεις το κλειδί, σου αλλάζουνε την κλειδαριά<<. Η Ευτυχία μας διαφεύγει, ξεγλιστρά, δείχνει φευγαλέα. Αρρώστιες, στενοχώριες, το να βλέπεις στον περίγυρο σου κάποιους είτε να υποφέρουνε είτε να πετυχαίνουνε πιο πολλά από σένα (έστω και αν εσύ είσαι μία χαρά), άγχος για το τι άλλο μπορείς να επιδιώξεις εσύ, άγχος για το τι μπορεί να επιτύχουνε οι γύρω σου, όλα είναι εμπόδιο στην ευτυχία σου. Και όχι μόνο. Αλλιώς διαισθανόμαστε το χθες και το σήμερα, αλλιώς θα το βλέπουμε μετά από δέκα χρόνια. Μπορεί κάτι που μας σύγχυσε πριν από δέκα χρόνια, σήμερα να το θυμόμαστε ως χαριτωμένο και διασκεδαστικό. Και όπως ρητόρευε και ο Δημοσθένης... >>Με βάση το τελευταίο αποτέλεσμα κρίνονται όσα έγιναν πριν <<.. (Προς γαρ το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρχόντων κρίνεται<<) Ολυνθιακός Α,11.. Το τι είναι ευτυχία, το αν αυτή μπορεί να μετρηθεί ποσοτικά, το τι μπορεί να κάνει κάποιον ευτυχισμένο, και για πόσο διάστημα, φαίνεται ότι είναι πολύ σύνθετο θέμα. Εν μέρει εξαρτάται και από τους στόχους που έχει βάλει ο καθένας, από τις ιδιαιτερότητες και την ιδιοσυγκρασία του, από το πώς ορίζει ο καθένας τον όρο >ευτυχία<, από το πόσο εύκολα συνηθίζει και >βαριέται<, κανείς ακόμα και μία καλή κατάσταση, αλλά και από το πόσο καλά εκτιμά ότι περνάνε οι γύρω του. Συνήθως φαίνονται πολύ ευτυχισμένα τα ζευγάρια που μόλις έχουνε ερωτευθεί (αν και τις περισσότερες φορές οι μεγάλοι έρωτες συνυπάρχουν με το άγχος, την ένταση και έχουν πιο ταλαίπωρη κατάληξη). Επιπλέον, φαίνεται πως οι άνθρωποι νοιώθουν καλύτερα όταν τρώνε, όταν κάνουνε κάτι που τους δίνει την αίσθηση ότι κάνουνε κάτι σημαντικό, όταν εργάζονται για κάποιο στόχο, όταν η δουλειά τους δείχνει κάποια σαφή πρόοδο όταν νοιώθουν πως η δουλεία τους και ότι άλλο κάνουν έχει κάποια μοναδικότητα. Φαίνεται, επίσης πως η εμπειρία της δράσης συχνά δίνει πιο έντονη αίσθηση επιτυχίας από την κάπως πιο >παθητική< απόλαυση ενός πίνακα ζωγραφικής, ή, την απόκτηση ενός υλικού αγαθού. Το να νοιώθεις δημιουργικός, σίγουρος για τον εαυτόν σου, το να νοιώθεις συνεπής με τις ιδέες σου, το να μπορείς να βοηθάς τους γύρω σου και άλλους που έχουνε ανάγκη, το να έχεις οικονομική άνεση, υγεία, ομορφιά, καλούς φίλους, καλές παρέες, επαγγελματικές επιτυχίες, το να μπορείς να κάνεις ταξίδια, να γνωρίζεις καινούργια πράγματα, να έχεις καλές επιδόσεις στα σπορ (και στα extreme σπορ, αυτά που σου ανεβάζουνε την αδρεναλίνη), το να ασχολείσαι και να απολαμβάνεις ευχάριστα και δημιουργικά χόμπι, το να ευχαριστιέσαι διαβάζοντας ένα καλό βιβλίο, βλέποντας ένα ωραίο έργο, ή, έναν καλό αγώνα ποδοσφαίρου, το να ζεις σε ένα δημοκρατικό και δημιουργικό περιβάλλον οπωσδήποτε κάνουνε την ζωή πιο ευχάριστη... Την κάνουν, όμως καθ εαυτό ευτυχισμένη? Το να έχεις μία καλή οικογένεια, υγιή παιδιά, καλούς φίλους, το να είναι καλά και χαρούμενοι αυτοί που αγαπάς, το να μην αρρωστήσουνε ή υποφέρουνε οι δικοί σου άνθρωποι, τα παιδιά σου είναι μεγάλο βήμα προς την >ευτυχία<. Το να σε εκτιμούν και να σε σέβονται (ή να σε >παραδέχονται< και να σε θαυμάζουν) οι συνάνθρωποι σου, το να κοιμάσαι το βράδυ με καθαρή συνείδηση, το να μην χρωστάς και να μην είσαι άδικος, και κακεντρεχής, το να μην σε αδικούν και σε κατατρέχουν, το να έχεις ψυχική ηρεμία και το να συμπεριφέρεσαι στους γύρω σου με ανθρωπιά και καλοσύνη, το να μην εξαρτάσαι από άλλους, και αυτά κάνουνε την ζωή πιο νηφάλια. Την κάνουν, όμως ενσυνείδητα ευτυχισμένη? Και πόσο? Ας μην ξεχνάμε πως υπάρχουν και οι προϋποθέσεις της ευτυχίας. Μόνον όταν στερηθεί κανείς κάποια πράγματα, που ίσως θεωρεί δεδομένα, αντιλαμβάνεται την σημασία τους για την ευτυχία.. το να ξυπνήσει το πρωί, και να βλέπει, να μπορεί να περπατήσει, να σηκωθεί, να τρέξει, και κινηθεί άνετα, κ.λπ. Σε κάθε περίπτωση φαίνεται πως η καλλιέργεια του νου, η καλή οικογένεια, το να είσαι δημιουργικός, το να κάνεις ωραία πράγματα, η ψυχική ηρεμία, το να συμπεριφέρεσαι με καλοσύνη στους άλλους, οι απλές απολαύσεις (αυτά δηλαδή, που δίδασκαν οι αρχαίοι), είναι ότι καλύτερο που μπορεί να επιδιώξει κανείς. Τα άλλα είναι ακόμα πιο εφήμερα. Όσον αφορά τον πλούτο, με αυτόν βέβαια, δεν μπορείς να αγοράσεις ευτυχία. Μπορείς όμως να τον αξιοποιήσεις για να δημιουργήσεις, για να προσφέρεις στους άλλους, για να κάνεις καλά έργα και να ευεργετείς τους γύλους σου την πατρίδα σου, και την κοινότητα σου που σε περιβάλλει, για να κάνεις πράγματα που σε ενδιαφέρουν (και όπως έλεγαν σε μία πιο τις κλασικές κωμωδίες του Ελληνικού κινηματογράφου, >>το ξέρω πως αν είχα λεφτά δεν θα μπορούσα να αγοράσω ευτυχία, θα μπορούσα όμως να διαλέξω όποια φτώχεια ήθελα.<<) Αυτοί που έχουνε παιδιά επιδιώκουν να αποκτήσουνε μεγαλύτερη οικονομική άνεση για να μπορούν τα παιδιά τους >>να ζήσουν καλύτερα<<, να κάνουν και αυτά παιδιά, έχοντας την καλύτερη δυνατή οικονομική άνεση κ.α. Το να αποκτάς γνώσεις να γίνεσαι σοφότερος, το να δημιουργείς με τις γνώσεις σου συνεχώς κάτι καλύτερο, κάτι που να έχει νόημα και που να θαυμάζουν οι άλλοι, όλα αυτά έχουνε την σπουδαιότητα και την >γλύκα< τους, αν και για πολλούς θα είχαν ακόμα μεγαλύτερη σημασία αν μπορούσαν να τα μοιραστούν με κάποιο πρόσωπο που αγαπούν. Και όμως μόλις καταφέρουνε κάποια από τα παραπάνω, έρχεται η συνήθεια, χάνεται το ενδιαφέρον και οι περισσότεροι αποζητούν είτε περισσότερο απόν τα ίδια (για παράδειγμα χρήματα) είτε κάτι πιο καινούργιο, πιει διαφορετικό, πιο συναρπαστικό. Επιπλέον όπως αναφέραμε, οι άνθρωποι έχουνε την τάση να συγκρίνουνε. Τους ενδιαφέρει όχι μόνο το τι απολαμβάνουνε οι ίδιοι, αλλά και το πόσο καλά τα καταφέρνουνε οι άλλοι γύρω τους. Οι συγκρίσεις αυτές συχνά προκαλούν άγχος και καθιστούν την ευτυχία τις περισσότερες φορές φευγαλέα υπόθεση, χίμαιρα. Γι αυτό όπως είδαμε, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι η ευδαιμονία πηγάζει από το να καλλιεργείς το νου, να αποκτάς σοφία, από την αρετή και την φρόνηση και από τις πράξεις και τις ενέργειες που είναι σύμφωνα με αυτές. Αλλά και ο νους, η φρόνηση και η διάνοια χρειάζονται παιδεία, καλλιέργεια και συνεχή προσπάθεια. Και κάτι άλλο... Με την πρόοδο της επιστήμης φαίνεται όλο και περισσότερο πως η συμπεριφορά του ανθρώπου και τα όριά της είναι αποτέλεσμα της γενετικής προαίρεσης και της κατάστασης των διασυνδέσεων των νευρώνων του εγκεφάλου του. Ό χι απόλυτη επιλογή του καθενός! Δηλαδή , ίσως η ελευθερία των επιλογών μας και η ατομική υπευθυνότητα μας είναι κάπως πιο περιορισμένες. >>Πως είμαι υπεύθυνος και υπόλογος για κάτι που έχει η φύση μου, το DNA μου, με έχει προγραμματίσει να κάνω?<<... Στο άμεσο μέλλον ίσως η επιστήμη μας δείξει...