Obraz zakupiony w latach 1787–1788 przez biskupa H. Stroynowskiego jako dzieło Honthorsta znajdował się w zbiorach Tarnowskich w Dzikowie. Znakomity przykład malarstwa tzw. caravaggionistów, działających w Holandii (Utrecht) i we Włoszech, naśladowców Caravaggia – artysty, który jako jeden z pierwszych wprowadził do malarstwa sztuczne oświetlenie, wykorzystując silne światłocieniowe efekty dla wzbogacenia dramaturgii obrazu i nadania mu pewnych cech quasi teatralnych.

Do grupy caravaggionistów holenderskich należał również Dirck van Baburen (około 1575 – 1624 ). Autor obrazu Tarnowskich znał nie tylko dzieła Baburena, ale również Terbrugghena (innego malarza z grupy utrechtskich caravaggionistów). Być może, że jest on tym samym z artystą, który wykonał wariację na temat obrazu Terbruggena Ezaw sprzedający swoje pierworództwo, z około 1525 roku (muzeum w Raleigh w Północnej Karolinie). W obu obrazach artysta zastosował taki sam typ oświetlenia. Obraz krakowski wiele zawdzięcza również takim dziełom Baburena, jak Lot z córkami (prywatna kolekcja w Paryżu) i Grającym w trik traka (Bamberg, Residenzgalerie). Z tego ostatniego obrazu artysta mógł zapożyczyć cały schemat kompozycyjny. Według Slatkes'a połączenie różnych postaci i typów wywodzących się z dzieł Baburena, jak i podobieństwo z obrazem w Północnej Karolinie, wydają się wskazywać, że artysta mógł pracować w studiu Baburena i Terbrugghena.

Temat obrazu zaczerpnięty został z Ewangelii św. Marka (14; 66–72). Zaparcie się św. Piotra miało miejsce na dziedzińcu pałacu kapłana Kajfasza, w czasie gdy Chrystus był przez niego przesłuchiwany. Pewien żołnierz i służąca, rozpoznawszy Piotra, wskazali, że był on uczniem Chrystusa. Jednak nim kur zapiał Piotr, zgodnie z przepowiednią, trzykrotnie temu zaprzeczył.